Mariëlle Maat is GZ-psycholoog in het Bravis ziekenhuis, seksuoloog in opleiding en gefascineerd door mensen en hun gedrag. In haar columns schrijft ze over situaties in het Bravis ziekenhuis die haar opvallen. En daarbij aarzelt ze niet om ook haar eigen gedachten en gevoelens onder de loep te nemen.
Hieronder treft u een verzameling van haar columns.
| Bergen op Zoom | |
|---|---|
| Telefoon | 088 - 70 67 423 |
| Bereikbaarheid | Tweede verdieping, route 28 |
| Roosendaal | |
|---|---|
| Telefoon | 088 - 70 67 423 |
| Bereikbaarheid | Route 75D |
De klapdeur zwaait open. Een lichte angst welt op. “Oh jee, kan ik dit wel aan?” Ik heb geen idee waar mijn brein de beelden vandaan tovert. Verder dan Medisch Centrum West ben ik namelijk nooit gekomen, als het gaat om ziekenhuisseries (en eerlijk is eerlijk MCW keek ik ook alleen maar vanwege dokter Jan;-) En toch zijn ze er. Stukjes film met brancards die binnen worden gereden. Rondrennende artsen. Verkeersslachtoffers. Roepende stemmen, piepende machines en reanimaties. Ineens zie ik hoe een verpleegkundige mij wat gereserveerd in zich staat op te nemen. “Oh sorry, ik heb een afspraak om mee te lopen met de Spoedeisende Hulp (SEH) arts”, zeg ik snel. Een paar minuten later bevind ik mij, zoals ik later die middag zal ontdekken, in het kloppend hart van de SEH.
“Ik zou graag nog even terugkomen op ons vorige consult, vind je dat oké?” Er valt een korte stilte, mijn patiënt slikt. Eerlijk is eerlijk, eigenlijk zou ik het er ook liever bij laten zitten. Ik denk niet dat ze een klacht zal indienen. Het is dus makkelijker om er gewoon niet meer over te beginnen. Toch heb ik die vraag niet voor niets gesteld. En nu ik mijn moed toch al verzameld heb, kan ik maar beter doorzetten. “Ik ben benieuwd hoe je het gesprek ervaren hebt?”, vraag ik dus. “Tja, nou… uhhhh.” Mijn patiënt aarzelt en zegt dan: “Ik had het gevoel dat je geïrriteerd was en ongeduldig ofzo.” Deze keer ben ik degene die slikt. Na een korte stilte antwoord ik: “Ik denk… dat je dat wel goed gevoeld hebt.” Opnieuw een stilte. “Vind je het goed als ik je er wat meer over vertel?”, vraag ik haar.
In een reflex kijk ik naar de vloer, “dit is niet voor mijn ogen bestemd.” Als ik een paar tellen later weer omhoog kijk, wordt het ongemakkelijke gevoel nog sterker. De vrouw die net nog in ontbloot onderlijf, met haar trui over haar billen getrokken, de onderzoekskamer in liep ligt nu met haar benen gespreid in de beugels van de onderzoeksstoel en dus kijk ik recht op haar vulva*. En ik maar denken dat ik als psycholoog alles weet van ‘met de billen bloot gaan’, blijkt er ineens een enorm verschil te bestaan tussen de letterlijke en figuurlijke betekenis van de uitspraak en ontdek ik met de ene variant duidelijk beter te kunnen dealen dan met de andere.
Straten zijn leeg en de anderhalve meter afstand, vooral van mensen die we lief hebben, valt soms zwaar. Door het coronavirus ziet het leven er anders uit. Mariëlle Maat, GZ Psycholoog besloot daarom vooral dingen te doen die haar een warm en vertrouwd gevoel geven. Ze deelt graag haar verhaal, samen met ‘Lucky cards for happy days’, een leuke Do It Yourself!
Met betraande ogen kijkt ze mij aan. “Ik weet het niet”, stamelt ze. “Ik denk dat het komt door wat je net zei. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Dat ik de enige ben die dit heeft. Maar…” Ze hapert. Pakt een tissue. Twijfelt. Doet zichtbaar een poging haar gedachten te ordenen. “Maar… als andere mensen het ook hebben, dan…” Opnieuw twijfel. Ik wacht en kijk haar vriendelijk aan. Ze kijkt wat verbaasd terug. Slaat haar ogen neer en zegt dan: “Ik ben dus… niet raar?!” Door de verbazing in haar stem is het niet duidelijk of ze al een conclusie heeft getrokken of een vraag stelt. Ik glimlach en schud mijn hoofd, “Nee, je bent helemaal niet raar! Er zijn heel veel mensen die daar last van hebben.” Misschien verbeeld ik het mij, maar het is net of haar schouders een paar centimeter naar beneden zakken.
De reumatologie. Tja! Ik zal eerlijk zijn, ook al straalt dat waarschijnlijk niet positief op mij af. Mijn eerste gedachte was toch echt: wat valt daar nou te ‘beleven’? En wat moet ik in hemelsnaam schrijven over rode en opgezwollen gewrichten? Toch bleef de uitnodiging in mijn hoofd rondzingen. Maar dat niet alleen… de vrolijke ‘goedemorgens’ over en weer als ik naar mijn werkplek loop, de gezellige praatjes met de secretaresses en de toegankelijke, benaderbare en behulpzame medisch specialisten… Ik word blij van deze club mensen. Dus oké! Het is dan misschien geen ‘sexy’ specialisme, ik ga gewoon meelopen.
Mijn ogen glijden als vanzelf over het bord dat inmiddels al maanden bij de ingang van de poli staat. “Patiënten worden verzocht alleen naar het ziekenhuis te komen. We verzoeken begeleiders in de auto te wachten. Tijdens de afspraak kan de patiënt iemand via de telefoon mee laten luisteren.” Toch is het alsof ik de tekst vandaag pas voor het eerst lees. Alsof de inhoud van de woorden vandaag pas echt tot mij doordringt.
Onze zorgverleners staan altijd klaar voor hun patiënten, vooral in tijden zoals deze. Maar ook zij zijn mens en maken zich wel eens zorgen over het Coronavirus. Mariëlle Maat, GZ Psycholoog bij het Bravis ziekenhuis beschreef haar gevoelens in een mooie blog
“Hoi, ik zag je al aankomen.” De manier waarop hij het zegt klinkt vrolijk. Ik loop de kamer in en hang mijn jas over een stoel. Mijn oog valt op het scherm met daarop allemaal kleine vierkantjes van camerabeelden en ineens begrijp ik zijn opmerking. Maar wacht even… ik ben hier nog nooit eerder geweest, dus… “Hoe wist je dan dat ík het was?” Zijn blik heeft iets ondeugends en is tegelijkertijd een tikkeltje verlegen. “Uh… ik heb wat voorwerk en onderzoek gedaan,” zegt hij met een glimlach. Zo, mijn eerste indruk van deze twee beveiligingsmedewerkers is gevormd: wat een zorgvuldige en vriendelijke mannen zijn dit zeg (vriendelijk: want zoals beloofd hebben ze inderdaad een uur gewacht met eten zodat ik dat niet alleen hoefde te doen).
Het duurde even voordat ik het opmerkte. Meestal ben ik er namelijk nog wel als jij ’s avonds komt. Als ik jou zie weet ik dat het me weer niet is gelukt om op tijd naar huis te gaan. Terwijl ik achter de PC mijn consulten nog uit zit te werken, zwier jij behendig met een zwabber door mijn kamer. Ondertussen praten we vaak even. En hoewel ik het idee heb dat ik, ondanks onze praatjes, eigenlijk niet zo veel van je weet heb ik jou voor mijn gevoel toch steeds beter leren kennen.
Langzaam worden de coronamaatregelen versoepeld en mogen we steeds een beetje meer. Dat komt mooi uit, want de nieuwsgierigheid van Mariëlle Maat (GZ-psycholoog bij het Bravis ziekenhuis) wil de wei weer in. Ze wil zich weer verbazen en verwonderen. Ze besluit daarom de laag COVID-19 stof van haar brein af te blazen en aan een nieuwe blog te beginnen. Een blog over haar ervaring bij het Pijncentrum, die ze half maart al had willen schrijven.
Language
English
Polski
العربية
Türk
Deutsch
Français
