Column: Onkruid vergaat niet lieverd

Afscheidscolumn GZ-psycholoog Mariëlle Maat

Na regen komt zonneschijn. Tegenslag is slechts de springplank naar geluk. Als de ene deur dicht gaat, gaat er een andere open. Inmiddels is er in mijn brein al een hele stoet uitspraken voorbijgetrokken. Ergens in mijn hoofd zit namelijk een laatje. Dat laatje is gevuld met spreekwoorden en gezegden en op moeilijke momenten schiet dat laatje als vanzelf open. In gezelschap van deze ‘fraaie uitspraken-en-gezegden-polonaise’ voel ik me vaak toch net een beetje beter. Maar vandaag - voor de zekerheid voel ik nog een keer extra - nee, vandaag niet. Opmerkelijk! In al die dooddoeners schuilt een kern van waarheid. Door hen voelt de zwaarte van mijn ellende vaak wat grammetjes lichter. Ook de wetenschap dat dit soort uitspraken er zijn omdat tegenslagen nu eenmaal onderdeel van het leven zijn en dat ik niet de enige ben die het weleens moeilijk heeft (ik heb al die uitspraken en gezegden namelijk niet zelf bedacht), geven me een gevoel van troost. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Gedeelde smart is halve smart. Maar vandaag - voor de zekerheid voel ik nog een keer extra - nee, vandaag is dat niet.

Vandaag ben ik met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen achter de laptop gekropen. Wetende dat dit mijn laatste column voor jullie zal zijn. In mijn column ik worstel en spartel verder konden jullie al lezen dat mijn herstel na mijn operatie helaas anders liep dan verwacht, gehoopt en gedacht. Datzelfde geldt ook voor mijn re-integratie. Met pijn in mijn hart ga ik Bravis verlaten. Daarmee stoppen helaas dus ook mijn columns. Met dankbaarheid denk ik terug aan het vertrouwen dat ik van bestuurder Bianka Mennema kreeg om columns voor het ziekenhuis te mogen schrijven. Met plezier kijk ik terug naar de afdelingen die ik bezocht heb, de rondleidingen die ik kreeg en de diversiteit aan collega’s die ik hierdoor mocht ontmoeten. Met genegenheid koester ik de herinneringen aan de warme en mooie samenwerkingen die het schrijven van de columns en later de luisterverhalen met zich meebrachten. Datzelfde geldt voor de positieve reacties die ik op de columns en luisterverhalen kreeg. Vol bewondering kijk ik naar jullie allemaal, omdat ik keer op keer zag hoe iedereen zich vanuit zijn/haar/hen eigen expertise inzet om een bijdrage te leveren aan goede zorg voor patiënten. Hé wat is dat nou?! – voor de zekerheid voel ik nog een keer extra – ja, verhip. Ik voel trots. Trots dat ik een aantal jaar jullie collega mocht zijn in dit mooie ziekenhuis (en hopelijk zijn jullie net zo trots op jezelf!).

Wie durft te dwalen vindt nieuwe wegen. In de donkerste nachten zie je de mooiste sterren. Het leven is, zoals blijkt, niet (helemaal) maakbaar. Wat ik wel kan doen is er het beste van maken! Hoe? Door te vertrouwen op de wijze woorden van mijn vader: “Onkruid vergaat niet lieverd J” Ook al is het niet op de manier die ik gewend was, ik tier op een nieuwe manier toch weer welig.  Door moedig de wijde wereld in te trekken. Nieuwe wegen te vinden en door niet te kijken naar wat er op mijn pad komt, maar mijn eigen wegen te creëren. En last but not least door onbevangen donkere nachten tegemoet te treden. Want mooie sterren zijn er. Ik heb er al een aantal gezien (en zij mij gelukkig ookJ)!

Houdoe en bedankt. Ik zeg geen vaarwel, maar tot ziens. Oftewel… Tot in de pruimentijd dan gaan we kersen eten (met dank aan mijn vader, hofleverancier van alle in mijn brein opgeslagen uitspraken en gezegden). Zo, nu is het wel weer genoeg geweest, je mag weer dicht laatje;-)!

Mariëlle Maat is GZ-psycholoog, seksuoloog in opleiding en gefascineerd door mensen en hun gedrag. In haar columns schrijft ze over situaties in het Bravis ziekenhuis die haar opvallen. En daarbij aarzelt ze niet om ook haar eigen gedachten en gevoelens onder de loep te nemen.

 

Ook interessant voor u

Relevante columns