Columns en interviews zorgverleners

Met betraande ogen kijkt ze mij aan. “Ik weet het niet”, stamelt ze. “Ik denk dat het komt door wat je net zei. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Dat ik de enige ben die dit heeft. Maar…” Ze hapert. Pakt een tissue. Twijfelt. Doet zichtbaar een poging haar gedachten te ordenen. “Maar… als andere mensen het ook hebben, dan…” Opnieuw twijfel. Ik wacht en kijk haar vriendelijk aan. Ze kijkt wat verbaasd terug. Slaat haar ogen neer en zegt dan: “Ik ben dus… niet raar?!” Door de verbazing in haar stem is het niet duidelijk of ze al een conclusie heeft getrokken of een vraag stelt. Ik glimlach en schud mijn hoofd, “Nee, je bent helemaal niet raar! Er zijn heel veel mensen die daar last van hebben.” Misschien verbeeld ik het mij, maar het is net of haar schouders een paar centimeter naar beneden zakken.